Springtouw.

Als je 19 jaar bent en je studeert en je woont in Nederland en je hebt een een weekend-bijbaantje en een lieve vriend en twee gezonde ouders en een hond.. dan mag je eigenlijk niet zeuren. Je moet eigenlijk diep dankbaar zijn voor alle mooie dingen.
En ik ben blij :) Mijn geluk kan niet op en alles gaat goed lekker prima tof. Ik zal de laatste zijn die je hoort klagen.

Maar ik geloof echt niet dat ik de enige ben die wel eens wilde dat ze weer op de basisschool in groep 3 zat. Dat je dagen voor je gepland werden; hetzij door mamma en pappa; hetzij door school. Dat je thuiskomt en er zijn koekjes en thee en springtouwen en buitenspelen en sneeuwpoppen maken en sesamstraat en een beker melk en dan naar bed.

Het is de grote enge wereld van het groot worden, die soms belachelijk gemakkelijk, vaak verwarrend en doodvermoeiend is.

Neem nou het feit dat ik zogenaamd "Academisch Gevormd" word. Juist. Snapt u het? Ik vind mijn studie heus wel interessant hoor, en leuk genoeg om mee door te gaan en af te maken, daar ligt het niet aan. Maar ik vraag me af of ik in die 1 jaar en 3 maanden universiteit nou wel zoveel slimmer ben geworden. Daarbij komt nog dat al het commentaar wat je om je heen hoort dat 'studenten zoveel schoolser zijn geworden' en dat de gemiddelde Nederlandse student 'alles voorgeschoteld wil krijgen' nou ook niet bepaald bevorderlijk is voor het studieplezier.

En dan alle artikelen over vrouwen die door het glazen plafond heen stoten, die carrière maken in alle uithoeken van de wereld, die topsalarissen en een druk druk druk drukke baan nastreven. Ik vraag me af of ik de enige ben die later op zich eigenlijk best wel parttime wil werken in een normaal huisje met een hond en een leuk autootje en lekker op vakantie en veel dingen zien en meemaken in plaats van een duur kantoor en een prachtige aktentas te hebben.

Ach.
Kleine meisjes worden groot, en ik geloof dat de sleutel tot het probleem is er gewoon niet al te veel over na te denken.

Alles sal reg kom.
Alles kump goud.