Wakker worden in het najaar behoort tot de mooiste dingen die er zijn. En dan bedoel ik niet heel vroeg wakker worden in het donker om de trein van 7.00 naar Groningen te halen, en ook niet heel laat wakker worden en je realiseren dat van al die dingen die je had gepland voor vandaag zeker de helft uitvalt omdat je je hebt verslapen.
Wat ik bedoel is wakker worden zo rond kwart over acht 's morgens, wanneer het net licht wordt. De lucht is dan blauwig-rozig-achtig, met van die sluierwolken. Alsof de mist op dat moment bedacht "Laat ik hier eens stil gaan hangen. Gezellig met z'n allen op één plek".
Het kan me niet schelen hoe koud het is, op zo'n moment ga ik met liefde uit een open raam hangen om te kijken hoe het licht wordt.
Waardoor ik dus op dit moment blauw ben en een grote behoefte heb aan een warme kop thee en ontbijt om weer enigszins tot leven te komen.
En toch houd ik van de herfst.
1 opmerking:
Ik heb een maand geleden vol fascinatie naar de buiten wereld gekeken, toen zij gehuld was in een kleurige bladeren deken.
Nu is de ochtend hier grauw en koud, maar de s'avonds staat de lucht in de fik en krijg ik de mooiste kleuren rood te zien.
Een reactie posten