USA Deel 2 - Zaterdagmorgen 13 Oktober 2007

Door de jetlag word ik om 5:30 's morgens al wakker. M'n lief ligt nog lekker naast me te ronken, dus ik probeer maar weer in slaap te vallen. Probeer, ja, want ik kan de slaap niet vatten. Uitslapen is nooit mijn sterkste punt geweest en op mijn bioritmeklok is het al 11.30, tijd om allang op te zijn gestaan! Dan maar eventjes lezen bij het nachtlampje, maar om 6.30 ben ik zo wakker dat het vervelend begint te worden. Buiten is New York, the Big Apple, the Capital of the World, the City that Never Sleeps, the Empire City, Gotham, The Melting Pot.. en ik lig hier maar wakker te zijn. Tijd voor een maak-lief-wakker offensief. Gordijnen open, Amerikaans ochtendnieuws aan... en dan opeens ontdek ik iets fantastisch maar tegelijk iets waanzinnig vreemds: Amerikaanse reclames.

Het eerste wat opvalt aan de reclames is dat ze bijna allemaal over 'gezondheid' gaan. Een greep uit de ochtendreclames: nicotinekauwgom, diabetici-pillen (?), hooikoortsmedicijnen, afslankdrankjes, huidverbeteraars. Inherent aan deze productcategorie die ons leven zo vergemakkelijkt zijn de mogelijke, vooral ongemakkelijke, bijwerkingen. In Nederlandse reclames wordt netjes verwezen naar de bijsluiter. In Amerika niet. Stel je voor. In Amerika zenden ze bijsluiter gewoon uit! Veel gemakkelijker - scheelt weer een lap tekst om te lezen, toch? De reclame voor de diabetici-pillen ging ongeveer zo: je wordt de eerste twee minuten gebombardeerd met een scherm vol bloemen, zon, mooie tuinen, weidse stranden, en vooral heel, heel veel blije mensen die vertellen hoe veel beter, mooier, gezelliger en gemakkelijker hun leven is geworden door deze pillen. Wat de pillen nou eigenlijk doen wordt dan weer niet uitgelegd, alleen hoor je in de vijf minuten daarna precies diezelfde blije mensen in hun blije omgevingen met hun blije gezichten en blije stem vertellen dat het medicijn je maag kan aantasten, dat je wel eerst je huisarts moet vragen of je ze mag hebben, dat je er licht in je hoofd van kan worden, dat je ze niet mag nemen als je hartpatiënt bent of als je een manisch-depressieve aanleg hebt en dat je er vooral niet teveel mag slikken. Rare jongens, die Amerikanen.


M'n lief is intussen wakker geworden van mijn geproest om de reclames, en na een tijdje vertrekken we naar beneden voor het ontbijt. Bij het hotel zit een kleine diner, waar ze enorme ontbijtkaart hebben, zo blijkt. We worden vriendelijk onthaald door een lieve mevrouw, ze lijkt een beetje op de moeder van Fran uit The Nanny. Koffie wordt ingeschonken door een mank lopende Chinese meneer die alleen reageert op vragen over geen koffie meer, of meer koffie. Meer doet hij niet. Nouja, prima, dan vragen we de ontbijtkaart wel aan die andere meneer die hier rondloopt. De kaart blijkt enorm, er zijn wel 15 Breakfast Specials. Ik ga voor de pancakes met stroop en lief gaat voor de Lumberjack Special. Toast, pannekoek, gebakken ei, ham, ketchup - the works. How do you like your eggs? vraagt de mevrouw. Uh. Op een bord? Er zijn blijkbaar nogal wat mogelijkheden: sunny side up, scrambled, en over easy. Jaja. Lief gaat voor de sunny side up - het welbekende spiegelei. Na een tijdje komen onze borden eraan. Het zijn echt enorme bergen eten! Bij 'pancakes' verwachtte ik eigenlijk twee pannenkoeken, maar ik krijg vier enorm grote dikke Amerikaanse pancakes, beboterd en wel. Heerlijk, maar veel te veel! Mijn maag is nog helemaal niet gewend aan zo'n groot ontbijt. Ik besluit toch het meeste maar op te eten, we hebben nog een lange dag met veel gesjouw voor ons. Lief krijgt z'n mega-ontbijt makkelijk op, en na een gratis refill van onze koffie (I love this country) vertrekken we naar het dichtstbijzijnde metrostation.

Ons hotel bevindt zich in Queens, en met de metro is het ongeveer tien minuten naar Manhattan. Het metrostation is ontzettend warm en muf, en het wachten op de metro duurt lang. Zo georganiseerd als de metro in Londen is, zo wazig werkt het hier. Er hangt wel een rooster met tijden, maar ik denk dat je daar een vrij ruime interpretatie van moet aanhouden, en vooral geen haast moet hebben, dan komt het helemaal goed. We stappen uit op de zuidoostelijke hoek van Central Park. Het weer is fantastisch, bijna 25 graden en dat zo vroeg 's morgens al! Het eerste wat we zien is de Apple Store, en daar wil m'n lief natuurlijk even naar binnen - je bent Apple-freak of je bent het niet. Het is een enorm mooi pand, de winkel bevindt zich onder de grond en de ingang is een grote glazen kubus midden op een plein dat ligt aan 5th Avenue. Vanaf het plein kijk je al uit op een paar hoge gebouwen, waarvan we (nu nog) denken "wauw, wat een enorme wolkenkrabbers!". We gaan de winkel in, en voelen ons ineens nog meer welkom geheten in de VS, omdat door de voor ons gunstige dollarkoers bijna alle smoothly designed Apple producten ons toe lijken te lachen, al roepende "Koop ons! Koop ons!". Als je nog niet een echte consument was, dan word je het in New York wel, denk ik. Lief koopt een iPod, ik maak even gebruik van de al even smoothly designed Apple-WC's, en even later staan we weer buiten. We pikken een klein stukje Central Park mee, en besluiten om 5th Avenue, zeg maar de PC-Hooftstraat van New York, richting het zuiden af te lopen (alle Avenues lopen van zuid naar noord, alle Streets lopen van west naar oost, dus het is best een makkelijk systeem).

De crème de la crème van alle modeontwerpers vind je in deze straat. We kijken onze ogen uit bij de diamanten van Tiffany's & Co., en staren naar alle overdreven pronkerige weelde in de Trump Tower. Het doel van deze toren ontgaat me een beetje, het straalt vooral "Kijk, ik ben rijk! Ik heb geld!" uit. Wat prima is, moet hij weten. De display vol boeken door Trump is een beetje lachwekkend. Alsof hij écht het geheim van z'n succes zou verklappen. Zou een beetje dom zijn, niet? Verder zien we heel, heel veel winkels van beroemde modeontwerpers, maar ook zomaar midden tussen al deze weelde een kerk: Saint Patrick's Cathedral. De meeste mensen die om ons heen lopen zijn toeristen, en lopen net als ons omhoog te kijken. Er lopen ook 'echte' New Yorkers, je herkent ze aan hun geïrriteerde gezichten wanneer toeristen zomaar ineens stilstaan op de (overigens meters brede) stoep en aan het feit dat ze elk rood voetgangersstoplicht negeren. Oh ja, ook de kleine hondjes die vaak worden vervoerd in hippe blingbling reistassen zijn een goede aanwijzing.

De stoepen zijn gevuld met automaten waar je voor 50 cent een krant uit kunt halen en stalletjes waar je hotdogs en pretzels (een soort enorme zoute krakelingen) kunt kopen. Ik besluit om er eentje te kopen, omdat ik vind dat je eten wat hoort bij het land waar je op vakantie bent altijd moet proberen, maar behalve de enorme zoute bovenlaag zijn ze erg smakeloos. Hmm. Later maar een bagel proberen.

We komen aan bij Bryant Park, een lief grasveld achter de Public Library van New York. Er staan tafeltjes in de zon, er is een draaimolen, wie had ooit gedacht zo'n idyllisch - nouja, afgezien van het constante lawaai van het verkeer op de achtergrond - tafereel te vinden, middenin Manhattan! We besluiten hier te gaan lunchen, in het zonnetje, maar eerst wil ik heel verantwoord even binnen kijken bij de bibliotheek. Het is een prachtig gebouw, maar ik besluit een oude Inge&Lotte-traditie in ere te herstellen en snijd de route meteen maar af naar de giftshop. Als lief het mag bij de Apple Store, mag ik het bij de bibliotheek, toch? Ik vind wat boeken voor young adults, moeilijk te vinden hier in Nederland, maar het mooie weer lokt ons al snel weer naar buiten. Bij een kleine delicatessen naast het park halen we een paar grote pizzapunten en wat appels, en eten deze, nadat we ons nog even vergapen aan alle mooie taarten, vis, groente, fruit, hummus, bagels en allerlei andere lekkernijen, op aan een tafeltje in de zon.



De volgende keer verder over zaterdagmiddag..