De vlucht naar de VS verloopt ontspannen, en met wat afleveringen CSI, wat muziek en een boek vermaak ik me prima. Nieuwe ontdekking: vliegtuigeten is niet meer zo smerig! Ik weet niet wat ze er mee doen, en ik wil niet denken aan zaken als hoever van tevoren het is klaargemaakt en hoe chemisch het wordt opgewarmd, maar de pasta met kip en salade was lekker. De zee, of beter: de Atlantische Oceaan, zoals we uit Nemo al wisten, is big en blue, en voornamelijk erg saai om overheen te vliegen. Maar: dan komen we bij Amerika! Het grote raden ("Zou dit New York al zijn? Nee, vast niet. Veel te groen." .. "Oh! en dat dan!" , "Nee, niet genoeg hoge gebouwen".. ) is begonnen. Amerika is erg groot, dus we raden erg lang, maar het lijkt me dat er behalve in New York verder in Amerika geen vrijheidsbeelden te vinden zijn.. dus: we zijn er!
Vanuit de lucht kun je echt heel goed Manhatten met alle wolkenkrabbers al zien, dus we zitten al plannen te maken voor wat we die avond eventueel nog kunnen gaan doen. Misschien wel met de ferry, of Greenwich Village bekijken.. of.. of.. er is zoveel te doen! Let op: we hebben op dit moment nog geen idee van dingen als tijdverschil en jetlag.
Om 16:00 plaatselijke tijd landen we. In ons hoofd is het dan 22:00, maar we merken nog niets want we've come to America, baby! De douane in Amerika is weer het oude vertrouwde schoenen uit, jas uit, alles van waarde in één bakje, rugzak in het andere bakje, laptop weer in een ander bakje, "wat kom je hier doen" , "hoe lang blijf je", "waar verblijf je" , "wat is je lievelingsdier", vingerafdruk links, vingerafdruk rechts, lachen naar het vogeltje, *flits*, en Amerika weet wie ik ben. Het valt me nog mee dat ze geen DNA-sample afnemen, maar wie weet hebben ze dat wel van de bekertjes uit het vliegtuig geschraapt. Ik zie Gill Grissom al helemaal zitten in zo'n benauwd vliegtuighokje met z'n DNA-schraap-setje.
Alsof het groene formulier wat we in het vliegtuig al moesten invullen niet genoeg was. Nee, ik ben geen terrorist, geen nazi, en, al kom ik uit the land of sex and drugs, ook geen drugsverslaafde. Ik heb nog nooit iemand gekidnapt en nee, ik heb ook geen besmettelijke ziekte. Eventjes had ik de neiging om van die Theme Hospital ziektes in te gaan vullen, "infectious laughter" en "bloated head disease", maar ik had zo'n flauw vermoeden dat de Verenigde Staten niet zo'n gevoel voor humor hebben als het aankomt op deze groene formuliertjes.
Als we dan eindelijk door de douane heen zijn en het eindeloze wachten op de bagage wordt beloond met onze koffers (wat is dat toch, dat mensen altijd het dichtst bij de bagageband willen staan, het liefst met hun voet erop, want stel-je-voor dat je koffer met zo'n overrompelende snelheid voorbij komt racen dat je hem er niet af kunt pakken en je al strompelend en je koffer vasthoudend wordt meegesleurd over de band in het zicht van alle andere wachtenden...) lopen we naar het arrivals gedeelte van Newark International Airport.
Blijkbaar ben je als arrival niet zo belangrijk meer, want het enige wat er is is een Starbucks en een boel mensen die met naambordjes staan te wachten op andere arrivals. Nou ja, ach, niets aan de hand. We worden toch snel opgehaald door de mensen waar we vanaf maandag zullen logeren en die hebben aangeboden ons naar het hotel waar we de eerste drie dagen zullen verblijven te brengen.
Dacht we hè, dachten we. Dachten we. De mensen zitten namelijk vast in de file, dus het wordt een uurtje later. No big deal - wij vermaken ons wel. Mensen kijken op een vliegveld, taxi's kijken (ze zijn echt geel, ja, banaangeel haast), ambulances kijken (veel!), onderwijl muffins etend en koffie drinkend is een prima manier om de tijd door te brengen. Bij het tentje waar ik de eerste muffins en tijdschriften koop slaat meteen de twijfel toe of ik hier nou fooi moet geven of niet.. ik weet het niet, maar ik laat het nog maar even zitten. Het meisje achter de toonbank kijkt me niet eens aan (later kom ik erachter dat dat normaal is), dus mijn 'bij twijfel niet doen'- motto komt mooi van pas.
Wat ons erg opvalt is dat alle auto's zo groot, zo heel groot, zo enorm gróót zijn! De hele 'midden' sectie die je bij ons vindt, bestaat gewoon niet, en wat bij ons als "patserig grote" auto's worden verkocht is in Amerika het kleinste wat er rondrijdt. Veel pick-ups, limousines, busjes en Hummers. Geen Peugeots, Renaults, Fiats, Opels, Smarts.
En dan opeens horen we "Stahn joellie soms op hiemand tee wakten?". Charlie! De mannelijke helft van het echtpaar Lewis. Ze hebben jaren in Nederland gewoond, zijn toch weer naar de VS teruggekeerd, maar zijn nog steeds goed bevriend met de ouders van m'n lief, en dus mogen wij er vanaf maandag een paar dagen logeren. Mary Beth staat binnen op ons te wachten. Even later zitten we in hun auto (een 'kleine' Honda Civic, die ongetwijfeld groter is dan de grootste Honda die je in Nederland kunt kopen), op weg naar New York City.
De zon gaat al bijna onder, en vanuit de auto zien we in een schitterende avondzon de wolkenkrabbers, de bruggen en de rivier de Hudson. We rijden over Washington Bridge, de lichtjes gaan aan, en ik denk dat we bijna met open mond om ons heen hebben zitten staren, terwijl Charlie rijdt en Mary Beth aan de hand van een routebeschrijving ons hotel probeert te vinden. Het hotel bevindt zich in Queens, wat nogal een eindje rijden is vanaf Newark. Het verkeer is waanzinnig hectisch en luidruchtig, Amerikanen kunnen niet normaal autorijden, invoegen is doorduwen, inhalen is *toeterdetoeter* langssjezen en nu begrijp ik ook waarom hier geen Smarts rijden: het verkeer hier zou waarschijnlijk gewoon over je heen rijden.
De afstand naar het hotel geeft ons al een beetje een vermoeden van de omvang van deze stad, en als we na bijna een uur gereden te hebben het hotel gevonden hebben, snel hebben ingecheckt en op het bed van onze hotelkamer elkaar aankijken realiseren we ons dat het misschien wat te hoog gegrepen was om vanavond nog de stad in te duiken. Het is acht uur 's avonds, twee uur 's nachts Nederlandse tijd, en we vallen allebei bijna om van de slaap. Dan maar wat eten in het restaurant van het hotel, waar we er achter komen dat het eten hier enorm goedkoop is, maar dat het wel de gewoonte is om overal patat bij te serveren (wraps met patat.. mja). Lekker gegeten, en snel naar bed om morgenochtend vroeg uit bed te springen en New York te gaan bekijken!
To be continued...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten