Ik ben het gelukkigst als de herfst begint. Als het licht zo gevlokt en geschitterd door de bladeren heen sijpelt. Als mijn fiets kastanjes kraakt en mijn schoenen eikels pletten. Als het eekhoorntje weer zichtbaar is, en de specht, en de roodborstjes.
Als het guur wordt, en viezig, en je laarzen spetteren, en de trein warm is als een huiskamer met warme chocolademelk en een open haard. Maar niet te koud om de wind in je gezicht te voelen, en zonder dat hij snijdt en schuurt. Als december nog heel ver lijkt, maar juli alweer prehistorie. Speculaas hoeft nog lang niet, net als pepernoten, maar wel warme thee en pure chocolade en dat de zon nog net niet opkomt als je opstaat, maar wel als je je op de fiets naar een veel te vroeg beginnende schooldag begeeft.