En nu wil ik even kwijt dat er zojuist bij het lezen van dit topic er een soort woei-achtig gevoel door me heen kwam. Ik me realiseerde dat ik af en toe zeur, vaak ontevreden ben, soms jaloers, negatief ingesteld, chagerijnig, en vervelend ben. Maar het feit dat mijn lieve pattexmannetje mij nogsteeds lief vindt, en alle lieve dingen die ik las in het topic, zorgden ervoor dat er nu een grijns formaat kleerhanger op m'n gezicht zit en ik snap er niks van maar ik ben vrolijk.
Want ik ben gezegend met een ontzettende lieve schat. Die ik altijd kan bellen als ik iets kwijt moet. Die lief is. Die rustig blijft wanneer ik weer eens ontplof met mijn korte lontje *schaam*. Waar ik altijd tegenaan kan kruipen. Die zo ontzettend geconcentreerd bezig kan zijn met iets dat ik er gefascineerd naar kan kijken. Die naar me toe komt als ik op bed al bijna in slaap lig te vallen terwijl hij nog met iets bezig is, dan door z'n hurken gaat, lief kijkt en bezorgd vraagt of ik zo moe ben en of ik geen last van hem heb. Die aardbeien voor me meeneemt. En karnemelk. Die ineens m'n hand vastpakt op straat.
En het is inderdaad waar dat die woei-momenten op de meest rare momenten komen. Zoals nu.
En dan moet ik het gewoon even opschrijven :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten