Terugreis.

De trein snijdt het land in tweeen, het bos langs het spoor suist als een groene suikerspin voorbij en ik kijk naar de wolken die van Groningen tot Meppel veranderen van helderwit naar viezig grijs.
De frisse wind op het station, het voelt vochtig, verruil ik voor het muf van de bus. Onderweg: rotondes die nauwelijks te nemen zijn, de klinkers ratelen onder de banden. Voor me zit een meisje met een hoofddoek haar eyeliner te controleren. Het meisje naast haar is aan het proberen welk deuntje van haar mobiele telefoon mensen het meest zullen waarderen. Ik probeer het woord 'trilalarm' telepathisch naar haar te versturen, maar blijkbaar komt het niet aan. Ze besluit tot 'Candy Shop'.
Over mijn hoofd geeft de jongen achter mij zijn mobiele telefoon aan het meisje voor mij zodat ze via de camera nog een keer kan bekijken of het zwarte streepje op haar bovenste ooglid niet toevallig op een plek zit waar ze hem niet had ingepland.
Ik kijk naar buiten, merk dat ik nu wel heel snel op het rode knopje moet drukken wil ik niet in Dronten belanden, en de buschauffeur besluit dat het hem wel leukt lijkt om goed hard te remmen. De eyeliner loopt alsnog uit door de abrupte stop. Ik stap uit. Het natte gras zuigt aan mijn schoenen.