Ongeduld.

Ik ben mijn hele leven al één grote brok ongeduld. Ik heb nooit op dingen kunnen wachten, als me iets werd beloofd moest het altijd zo snel mogelijk, 'ZIJN WE ER AL' was zo ongeveer het hoofdonderwerp van de ruzies in de auto tijdens de vakanties en het nachtje slapen vóór de verjaardag of kerst of sinterklaas was altijd een ramp. Slapen kon ik niet en 's morgens stond ik steevast om 5 uur bij het bed van m'n ouders: "Ben ik al jarig!?!?" *stuiter*.
En nu dacht ik toch dat ik er na 19 jaar ondertussen wel overheen was gegroeid. Dat ik toch een klein beetje ouder en wijzer was geworden en had geleerd rustig op dingen te wachten. Maar ik kan het nog steeds niet.
Als ik wacht op een smsje uit Kenia kan ik soms wel uit m'n vel springen als het er niet snel genoeg naar mijn zin is. Ik kan met tranen in m'n ogen zitten wanneer ik probeer te bellen naar lieve vriend daar zo ver weg en de verbinding lukt maar niet en dus moet ik het maar opgeven. En de laatste 30 dagen totdat lieve Neusaap terugkomt, die vandaag zijn ingegaan, waarvan iedereen tegen mij maar blijft zeggen dat ze 'vast heel snel' gaan.. tja.. ik geloof er niks van. Ik kan me niet herinneren dat er ooit iets voor mijn gevoel langer heeft geduurd dan de 56 dagen die er al verstreken zijn. En nu nog de laatste loodjes, het even doorbijten, het even flink zijn. Maar met mijn hele recent-teruggekeerde stuiterbuien van pure ongeduld is het moeiljk, erg moeilijk. En ik weet heus wel dat als je 19-bijna-20 bent je gewoon diep moet ademhalen en niks moet zeggen en er gewoon overheen moet komen. Er valt toch niets aan te veranderen. Maar zo héél héél héél af en toe moet je het even luchten. Ik ga wel weer kussens en sloffen tegen de muur smijten ofzo.