Ik ben een ramp op benen als het aankomt op afscheid nemen en ook deze keer ging het gepaard met tranen. Maar ik vind dat ik me toch behoorlijk groot heb gehouden.
Drie maanden weg. Dat is niet niks zeg. Ook al zegt iedereen "ach.. het is vast zó voorbij", volgens mij duurt het gewoon heel lang. 1-2-3-4-5-6-7-8-9-10-11-12 weken.
Bah. Ik ben eventjes gewoon verdrietig. Dat gaat ook wel weer over. Maar gelukkig was de afgelopen week een fijne week. Een week van nog even heel dicht bij elkaar zijn, een fijne herinnering voor deze 3 maanden alleen.
Mijn neusaap in de rimboe.
Als hij maar gezond en wel weer terugkomt over drie maand. Dan ben ik weer blij.
En in de tussentijd ga ik gewoon door, gewoon leuke dingen doen, gewoon contact houden via mail en sms en bellen en en enzo.. en dan na 12 weekjes sta ik weer te popelen in de aankomsthal van Schiphol, waar ik mijn lieve lief weer ganz zal gaan platknuffelen en doodzoenen. Ik verheug me er nu al op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten