Oudjaarsoverpeinzingen.

Elk jaar weer hè. Elk jaar weer roep ik vol blijdschap "Het Sneeuwt!, Jongens, gaat allen toch sneeuwballen gooien en genieten van dit prachtige alsmede pittoresk aandoende winterweer!". En elk jaar weer bedenk ik me op de dag na de sneeuwval hoe verschrikkelijk kut het eigenlijk is. De onderste laag vriest vast. De bovenste laag regent weg waardoor je het effect krijgt van een glibberige blurrie op een glibberige ondergrond. Glibberen met de hond, glibberen naar de vuurwerkwinkel, glibberen naar de sporthal, nee, mijn glibber-woensdag kon niet meer stuk hoor. Al was het dan wel weer komisch om te de hond argwanend om zich heen te zien kijken wie hem het geflikt had dat hij pardoes met zijn snuit op de stoeprand terechtkwam :).

En zo op de één na laatste dag van 2004 ga je toch een beetje nadenken over het jaar wat achter je ligt. En ik moet zeggen dat het afgelopen jaren één van de beste, misschien zelfs wel het beste jaar is uit het leven van deze Twizzle.
Een jaar waarin ik mijn propedeuse heb gehaald, het jaar waarin ik mijn rijbewijs heb gehaald, het jaar waarin ik twee keer in de fijne stad Londen ben geweest en boven alles: het jaar waarin ik mijn lieve vriend heb leren kennen.

Toch gaat 2004 voor een heleboel mensen de boeken in als rampjaar. De grote golf die zoveel doden heeft veroorzaakt en zoveel heeft vernietigd spookt door m'n hoofd. De beelden op tv waren te gruwelijk voor woorden, en ik ben ontzettend boos geworden op bepaalde Christelijke mensen (die toch de naam moeten hebben vredelievend te zijn) die het zo nodig vonden om te vermelden dat het om een straf van God ging. Belachelijk gewoon, belachelijk en overbodig. Ook erger ik me aan mensen die nu ineens voor mij willen gaan bepalen dat ik geld moet storten om mensen te helpen. Dat bepaal ik nog altijd zelf. Het is verschrikkelijk wat er is gebeurd; maar ik laat mij nogsteeds door niemand iets opdringen.
Verder gaat het natuurlijk ieders verstand te boven en daarom hoop ik dat de hulpverlening snel op gang komt en dat de mensen snel hun leven weer kunnen oppakken, hoe moeilijk ook.

Een raar uiteinde zo, maar wel één die er voor zorgt dat ik niet alleen maar smul van de appelflappen en geniet van het vuurwerk, maar ook denk aan de mensen ver weg die alles kwijt zijn, en me realiseer dat wat me echt gelukkig maakt de mensen zijn die om me heen staan; mijn vriend, mijn familie, en mijn vriendinnen. Een kostbaar iets; en iets wat me de meest gelukkige mens op aarde maakt :).

Een gelukkig nieuwjaar aan iedereen, en met goede hoop en veel liefde 2005 in.