... is druk, chaotisch, interessant, doodvermoeiend en hartstikke leuk tegelijk.
Druk omdat ik op dit moment, naast alle "kleine" klusjes als werkcolleges, lesplannen, SO's en testen verzinnen en leerlingen mailen over nog niet ingeleverde zaken, nog minstens vijf grote dingen heb die het liefst gisteren al af hadden moeten zijn. Vermoeiende donderwolkjes die altijd zo vaag op de achtergrond aanwezig zijn, en die - op het moment dat alles af lijkt te zijn - me nog weer even er aan herinneren dat er altijd nog iets te doen is. Scriptie, afstudeeronderzoek (ja.. dat zijn twee verschillende dingen ja, zucht), portfolio, planningen voor twee klassen voor de komende periode en 28 grote schrijfopdrachten van 5V die nog nagekeken en becijferd moeten worden.. het ligt hier op een grote stapel te wachten om afgemaakt te worden, het is bezig mij vanaf een keurig "to do"-lijstje zielig aan te kijken, maar op dit moment lukt het even niet. Morgen weer verder, het werk loopt niet weg.
Chaotisch, omdat ik er telkens weer tegen aanloop dat dagen lesgeven nooit verlopen zoals ik ze had bedacht. Projecten van andere vakken die zomaar *boem* over jouw mooie planning heen worden geroosterd, presentatiegroepjes waarvan leerlingen op onverklaarbare wijze plotseling absent zijn, collega's die zomaar ineens een andere lijn trekken in een leerdomein met 60 kinderen.. het is elke keer dat ik een hele dag op school werk weer een feest van onverwachte situaties die opgelost moeten worden. Leuk om over te reflecteren in mijn nog verre-van-bijgewerkte portfolio.
Interessant, omdat al die chaos zorgt dat geen enkele schooldag hetzelfde is. Bij bij mijn boring-bank-bijbaantje hebben de dagen nog wel eens de neiging voorbij te kruipen zonder dat ik echt weet of bijvoorbeeld de dinsdag nou anders was dan de woensdag of donderdag, afgezien van de koffie die op was of het papier dat met het logo naar de verkeerde kant in de printer lag.. In het onderwijs daarentegen kom ik telkens weer situaties tegen die voor mij als beginner logischerwijs compleet nieuw zijn. Situaties die me verrassen en aan het denken zetten. Kinderen met problemen of juist met hele leuke opmerkingen, lesstof goed weten uit te leggen en interessant weten te houden, omgaan met collega's en ouders, overzicht houden terwijl je altijd met minstens tien kleine antennes die op scherp staan rondloopt: allemaal uitdagingen waar ik nog lang niet mee klaar ben. Het begint pas!
Doodvermoeiend omdat de ruis van de school 's avonds nog in je hoofd zit, het voor- en nabereidingswerk nooit verdwijnt, je erg snel persoonlijk betrokken raakt bij allerlei zaken die met school te maken hebben, je je snel het lot van "je kinderen" aantrekt, je je zorgen maakt of ze nou wel genoeg leren van zo'n "docent in opleiding", je soms denkt dat orde houden nooit gaat lukken, je je afvraagt hoe je dit in vredesnaam ooit fulltime moet gaan doen, of hoe je dit daarna tot je 65e moet gaan volhouden. Kan dat wel? Wil ik dat wel? We zullen het zien.
Op dit moment is het namelijk vooral hartstikke leuk omdat het vaak zo'n ontzettend rijke ervaring is om met kinderen te werken. Van mijn bruisende (men noemt dat ook wel "druk") derde klas krijg ik zelf ook bruisende energie, van mijn apathische (men noemt dat ook wel "puber") vierde klas krijg ik soms jeuk, soms verdriet en soms ben ik heel erg blij dat ik er wél iets uit weet te slepen, en van mijn lieve (men noemt dat ook wel "rustig") vijfde klas krijg ik altijd weer een gerustgesteld gevoel - dat mijn lessen heus wel leuk zijn en dat het met m'n vierde klas volgend jaar vast wel weer goed komt. Na een dag lesgeven kan ik me haast niet voorstellen hoe het moet zijn om de rest van je leven met volwassenen te moeten werken.
Er is zoveel kritiek op het onderwijs. Mensen zeuren, maken zich zorgen, zien beren op de weg en olifanten in muggen. Ik laat al die negativiteit maar een beetje van me afglijden, want ik zie telkens weer collega's die hun stinkende best doen, leerlingen die, hetzij op een andere manier dan vroeger, veel meer dingen leren waar ze later wat aan hebben dan de kinderen twintig jaar geleden, en ook veel meer hun eigen weg kunnen volgen. Om uiteindelijk, en dat lijkt me het belangrijkste op die leeftijd, uit te vinden wat, en te worden wie ze zijn.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Hoe herkenbaar! Zelfs na 5 jaar ploeteren als beginnend docent voelt het nog steeds aslof je nieuw bent. Wat het ook weer erg leuk en uitdagend maakt!
kijk dit zijn nou leuke stukjes om te lezen ;) go lotte :D vind dat je het hardstikke goed doet engels boeiend les geven is een van de vakken waar je tenminste later wat aan hebt als het leuk gegeven is ;)
Ik vind het een mooi stukje, maar ik ben het met 1 zin niet eens. Ik heb juist altijd medelijden met mijn leerlingen dat zij nu veel minder dingen leren waar ze later wat aan hebben dan ik twintig jaar geleden. Twintig jaar geleden was het heus zo slecht niet hoor, vergis je niet. Veel van de tijd die leerlingen nu verveeld zitten te googlen ging twintig jaar geleden nog zitten in dingen die ze interessant vonden.
Een reactie posten