Bah. Koriander. Brrrr.

Ik was er van overtuigd dat ik met de griesmeelpudding, zuurkool en draadjesvlees al mijn 'dat lust ik niet'-eten van vroeger had overwonnen. Eindelijk vind ik ze alledrie lekker, mits goed klaargemaakt natuurlijk. Omdat ik er van overtuigd ben dat alles lekker te maken is vond ik het stom dat ik ze nog niet lustte, en ben ze opnieuw gaan proberen.

In dit avontuur kwam ik er er achter dat zuurkool lekker is als het op deze manier is klaargemaakt, draadjesvlees was eigenlijk altijd al best lekker maar dat heb ik denk ik jaren genegeerd, en griesmeelpudding is lekker van Mona, met bessensaus.

Nou, mooi, klaar, niet meer over hebben. Nu lust ik alles. Zou je denken hè. En toch heb ik gisteravond iets ontdekt wat ik Heel Erg Vies vind, en waarvan ik ook niet van plan ben de komende jaren te gaan proberen het lekker te gaan vinden. Het gaat om een klein groen plantje, dat er erg onschuldig uitziet, ook helemaal niet vies ruikt, maar waarvan ik, zodra ik er één hap van naar binnen had gewerkt, plotsklaps misselijk en naar werd.

Koriander. Brrrrr.

In de vorm van ketoembar (namelijk gemalen korianderzaadjes) vind ik het heerlijk om door allerlei gerechten heen te doen. Dus ik dacht dat ik met verse koriander ook geen probleem zou hebben. Verkeerd gedacht dus. Ik had een linzenpotje gemaakt die een beetje hier op leek. Het was klaar en rook best lekker. Maar die ene hap, waar dus al een boel van dat vieze, vieze spul doorheen was gemengd, veroorzaakte een zeepsmaak in m'n mond die er voor heeft gezorgd dat ik de rest van de avond alles naar koriander vond smaken en ruiken.

Het enige wat hielp was veel cola en een boterham met kaas.
Vanaf nu geen verse koriander meer voor Lotte - maar het blijft me steken dat er blijkbaar weer iets bij is gekomen dat ik niet lust. Wat blijft er nou nog over van mijn motto dat alles lekker te maken is?