Deze stond nog op m'n laptop! USA DEEL 3!

Ik geloof dat het moeilijk wordt om de lange logjes vol te houden, maar hier is dan, vol goede moed, logje 3!

Zaterdagmiddag, we waren uitgeluncht in Bryant Park, dus we besloten dat we genoeg opgeladen waren om de Amerikaanse versie van Picadilly Circus te gaan bekijken.. Times Square! Had ik het woord 'bizar' al gebruikt? Waarschijnlijk al te vaak, maar ik doe het gewoon nog een keer. Times Square is bizar! Alles knippert je tegemoet, de ene lichtbak met neonreclame is nog feller dan de andere en wederom bestaat het grootste deel van de mensen die er rondlopen uit toeristen die met opengesperde kaken naar dit alles staan te kijken. En het stinkt er. Maar we hebben het wel gezien!

De hop-on-hop-off-toeristisch-veevervoer-bus-bushalte is vlak achter ons, dus we besluiten onze nu toch al wat belaste voetjes wat te verlichten door dit onverantwoord toeristische vervoersmiddel uit te gaan proberen. In de rij worden we aangesproken door een verrassend blije vrouw uit Idaho. Ze is met haar dochtertje van 5 in New York, en begint tegen ons af te ratelen wat voor fantastisch enorm goedkope dingen ze allemaal al wel niet gekocht heeft, en dat het zo leuk is, en dat haar dochtertje het ook zo leuk vindt, en goh wat gezellig zo in de rij.. juist. We zijn bijna blij als een straatartiest de rij komt verblijden met zijn zeg-mij-je-naam-en-ik-rap-er-een-rap-op-kunstje. Wel knap!

Bovenop de rode dubbeldekker blijkt dat onze guide for the day waarschijnlijk de meest ADHD-ige New Yorker is die ze konden vinden die dag. Als we de bus binnenkomen, onderin, staat hij zichzelf op te peppen. "I'm on fire! I'm on fire!". Oh jee. Dat belooft wat. Eenmaal vertrokken houdt hij geen moment z'n mond. Hij vertelt en vertelt en vertelt en vertelt maar, en met het drukke verkeer, waardoor de bus regelmatig stilstaat, lijkt de rit eindeloos te duren. Ik begrijp ineens het principe " hop off", en bij het Empire State Building hoppen we off. Rust. Eindelijk.

Bij het Empire State building staan lange rijen, maar door een duur trucje dat ik niet ga uitleggen ('t is niets vies hoor ;)) mogen we *zoef* langs de rij en in de lift naar boven. You're so lucky, it's a gorgeous day!, wordt ons al verteld, en het is ook echt waar! We hebben een adembenemend uitzicht over Newark in het westen, Queens en Brooklyn in het oosten, het zuidelijke puntje Manhattan, vol wolkenkrabbers, en heel upper Manhattan en de enorme lap groen die Central Park heet in het noorden. Na een uur kijken, foto's maken, in de verte staren, speelgoedautootjes denkbeeldig pletten onder je vinger, kleine mensjes in kleine jasjes met kleine tasjes zien lopen en begluren wat er zich op de daken van New York afspeelt (er lijken soms hele bossen te groeien!), besluiten we weer om naar het niveau van de gemiddelde New Yorker af te dalen en weer on the bus te hoppen, nu hopelijk onder bezielende begeleiding van een iets minder praatzieke guide.

We cruisen met onze hippe rode bus heel New York door, dit keer met een iets normalere guide, al had hij wel een sterk Russisch accent. Al rijdend bekijken we het Flatiron Building, Chinatown, Soho, en nog een heleboel mooie plekken, gebouwen, rare namen van gerechten (blmblbop..) en mensen. Als de lucht al een beetje roze kleurt stappen we uit bij Ground Zero. Eigenlijk is er niets meer te zien, je kan alleen nog een beetje door een afzetting gluren naar wat takelwagens en bulldozers. Het is alsof de stad heeft gezegd dat het genoeg is, poppetje gezien - kastje dicht, en ze nu weer verder gaan met opbouwen. We lopen er langs, en het blijft toch bizar dat zo midden in een stad de boel is weggevaagd, terwijl eromheen een rijtje hoge gebouwen staat waar helemaal niets mee aan de hand is.

Lopend door het financial district komen we aan bij de Hudson, waar (zaterdag, mooi weer) nog veel plezierbootjes rondvaren. Ik geloof dat dit wel de meest romantische plek van New York is, met de ondergaande zon, de bankjes, de promenade, het uitzicht op het vrijheidsbeeld en vlak achter je de enorme wolkenkrabbers. We staren romantisch in elkaars ogen, worden haast omver gejogd door een hippe New Yorker ('t is zaterdag hè, dan doet heel New York gezond en bewust en zo), en besluiten wat foto's te maken. Enorm snel wordt het vervolgens donker, en dan realiseer je je dat zo'n haven mooi is, maar dat we ook half onder een viaduct staan waar ongure types ineens met open koffers dingen gaan staan verkopen waar ik niet eens naar durf te kijken. Met ferme tred daarom maar weer terug the city in, op naar ons avondje in, jawel, de Blue Note Jazz Club. Met een ex-collega van m'n lief hebben we afgesproken om daar wat te eten en naar een optreden van Jane Monheit te gaan.

You can never get lost in New York City, zegt men. Het zou zo makkelijk moeten zijn, toch, met al die rechte straten en alleen maar Streets en Avenues. Nou, vergeet het maar. Greenwich Village, waar de club zich bevindt, is namelijk net een Nederlands dorp. Met bochtjes en pleintjes en straatjes en hoekjes.. enorm gezellig, dat wel, maar waar die club nou zit.. Om acht uur komen we er, volgens onszelf nog stipt op tijd, aan. Stipt op tijd betekent helaas in New York een half uur van tevoren, dus onze plaatsen zijn vergeven. Waarschijnlijk aan een veel te dikke niet-muziek-en-lekker-eten-liefhebbende Japanner, houden we onszelf voor. Even door de zure appel bijten, reserveren voor morgenavond, en dan maar wat anders leuks zoeken.

Met twee rokers in m'n gezelschap is het moeilijk iets te vinden waar we kunnen zuipen èn roken, met het stricte non-smoking-beleid van New York, maar uiteindelijk vinden we een half overdekt Belgian-beer-cafe, waar lief en ex-collega kunnen roken, en ik zuipen. En zij ook, natuurlijk. Hoegaarden staat op de kaart, dus ik bestel een Hoegaarden. Dom natuurlijk, je moet in het buitenland niet een keel-G produceren, daar schrikken ze van. Howkarden dus, ja, lekker, a Howkarden please. Very nice. Dat er schuim op hóórt te zitten is waarschijnlijk ook niet helemaal duidelijk, maar goed, 't is Belgisch bier en daar ging het om. Lekker. En ik hoef niet eens m'n legitimatie te laten zien, dat valt me dan weer mee van die Amerikanen.

Na zo'n lange dag lopen en dingen bekijken hakt een biertje er jammer genoeg al snel in, en we besluiten met één van de late metro's weer naar ons hotel te vertrekken. Het dichtstbijzijnde metrostation blijkt alleen te sluiten na acht uur 's avonds, dat is dan weer jammer. Bij een ander station stappen we uit, midden in een buurt waar niemand Engels lijkt te spreken. Ahum. Nou, dan maar een taxi terug naar het hotel - geen problem. Of nee, no problemo signor. Het slot van de taxi gaat *klik* ineens dicht als we erin zitten. Standaardprocedure, vertelt lief me later, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik me even afvroeg wanneer meneer de chauffeur z'n pistool uit het dashboardkastje zou gaan halen. Ik ben ook zo'n held - dat wordt nog wat in Peru...

Volgende keer verder!