Roze pakjes

Ik heb het net eens na zitten tellen, en op mijn weblog heb ik welgeteld drie keer aangekondigd dat ik heel enthousiast, gemotiveerd en vol goede moed zou gaan beginnen met sporten. Bij deze wil ik even uitleggen hoe dat is verlopen. Mensen die mij kennen kunnen het vast wel raden.

Het joggen zonder schema in de sneeuw was natuurlijk gedoemd te mislukken. Al glibberend, hijgend en puffend op je telefoonstopwatch kijken hoe lang je het al volhoudt om er vervolgens achter te komen dat je nog geen twee minuten bezig bent is niet erg motiverend, laat staan heuvelop ingehaald worden door een bejaarde meneer die jogde met zijn nog bejaardere mopshondje.

Het joggen mét schema in mooi weer ging al iets beter, maar mijn arme knietjes, die toch al zo knikten van het idee te gaan sporten, konden dat niet helemaal - wat zeg ik, helemaal niet - aan. Ook het 'nou - dan loop en fiets ik wel wat meer'-plan was natuurlijk hopeloos. Ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat als ik voor een lift sta (warm, spiegel om je haar te checken) met daarnaast een trappenhuis (donker, kil, en ik heb hoge hakken aan), de keuze die het voedingscentrum, de regering en Sonja Bakker mij zouden adviseren niet de keuze is die het duiveltje op mijn schouder mij influistert.

Op het moment dat mijn knieënfiasco in het bedrijfskrantje bij de wist-je-datjes verscheen, naast alle werkelijk hilarische avonturen van mijn hilarische bank-collega's, mijn allerfijnste spijkerbroek niet meer paste en mijn hele lichaam niet meer in één keer te bekijken was via die handige spiegel-in-spiegel systemen van de H&M, heb ik dat duiveltje op mijn schouder maar een flinke mep verkocht en ben aan de gang gegaan met *slik* afvallen.

Dat is best lastig, als je van nature lui bent aangelegd en erg van lekker eten houdt. Toch is het me door simpelweg minder en gezonder te eten gelukt om vanaf begin juli tot eind augustus 6,5 kilo kwijt te raken. Het vervelende aan deze manier van afvallen is echter dat het knäckebröt na een tijd je neus uit komt, de philadelphia zuivelspread je spontaan begint toe te spreken dat chips misschien ook wel heel gezond is, "het is tenslotte alleen maar aardappel met kruiden en als je er philadelphia overheen smeert wordt het vást weer gezond", en je 's nachts gaat dromen over Big Macs en oude kaas. Tijd voor een nieuwe aanpak.

Daarom besloot ik mijn beruchte poging-tot-sporten-verleden maar te gaan negeren, en was ik opeens, na een gesprek met zo'n enge gladde meneer, lid van een sportschool. Jaja. Sportschool. Enge apparaten, hippe muziekjes. Zwetende Tony Little-lookalike mannen met tanktops, afgetrainde vrouwen met permanentjes in roze pakjes. Ik zag het helemaal zitten. Een roze pakje heb ik nog even overwogen, maar zwart en wijd leek me toch verstandiger. Niet iedereen hoeft de vrolijke dansjes te aanschouwen die mijn vetflubbers maken als ik poog te bewegen.

Ik denk persoonlijk dat mijn gij zult geen geld verspillen-engeltje, die ik tijdelijk onder narcose had gebracht op het moment dat ik het sportschoolcontract tekende, mij er toe heeft gezet twee keer in de week te gaan. En eigenlijk, niet doorvertellen anders gaat iedereen het doen, is het best lekker - dat sporten. Natuurlijk voel je je een idioot als je met z'n zessen naast elkaar staat te lopen op een band terwijl je geen centimeter vooruit komt. Natuurlijk lijk je een kneus als je met een rode kop en enorm veel moeite 5 kilo zit te tillen terwijl de vrouw naast je, in een roze pakje natuurlijk, met gemak 30 kilo omhoog hijst.

Maar feit is wel dat ik me beter voel en m'n spijkerbroek weer past! En nog beter: de spiegel van de H&M is weer lief voor me. Zo lief dat ik gister de H&M maar bedankt heb voor deze spiegelliefde door een fijn grijs jurkje te kopen.