Boomfrustraties.

Zo, het werd weer eens tijd. Mijn frustratie van vandaag moet maar eens een goed plekje krijgen op mijn weblog, want het is eigenlijk niet echt ventileer-waardig in het echte leven ;-)

We hebben hier hoge bomen. Sterker nog, we hebben hier zo'n beetje in een kring om onze achtertuin heen zes enorm hoge bomen staan. Ik kan het nog beter vertellen, we hebben hier zes enorm hoge Noorse Esdoornen staan. Noorse Esdoornen zijn mooie bomen, hoog ook, of had ik dat al gezegd. En je hebt er altijd zo'n plezier van! Zo leuk! Het begint nu, in de lente. Of, nouja, eigenlijk kan het beschrijven van de hoge bomen cyclus op elk moment beginnen, maar het is nu lente dus laat ik het chronologisch houden.

De hoge Noorse Esdoornen hier beginnen dus in de lente hun mooie blaadjes te ontwikkelen. Ze gaan van kaal - kaler - kaalst naar ineens groen - groener - groenst. Waar die blaadjes in twee warme nachten vandaan komen mag Joost weten, of Google, of Wikipedia, maar ze zijn er nou eenmaal. Leuk joh! Het resultaat van deze onverwachte groene weelde is dat de groene blaadjes ten eerste het enige greintje zonlicht wegnemen wat nog in onze tuin viel dat niet door de boomstammen van de hoge bomen werd weggeschaduwd. In de winter hebben wij een prachtige zonnige tuin, en in de lente en zomer, als je in de zon wil zitten, hebben wij een prachtige donkere tuin. Waar dus niks groeit, want er is geen zon. Derhalve zijn wij genoodzaakt ons te beperken tot hosta's, grind en slakken. Geeft niets, prima, met 30 graden hoef ik geen brandende zon op mijn kruin. Tot zover alles leuk, liefde, vrede op aarde.

Echter, zo rond de tijd dat de blaadjes zich manifesteren komen er ook een soortement van groenige bolletjes aan de blaadjes en takken te hangen. Die bolletjes zijn blijkbaar de "bloeivorm" van deze bomen, en die bolletjes vallen er met een rap tempo weer af. Waarom ze dit doen is mij een raadsel, vooralsnog houd ik het erop dat ze het doen om mij te ergeren. Vegen helpt niet, want een minuut nadat je hebt geveegd ligt er weer een laag van drie centimeter. Alles zit eronder, ze waaien naar binnen, en stug toch buiten blijven zitten "want het is zulk mooi weer" mondt steevast uit in een "godver, stomme kutbolletjes", want ze plakken aan je kleren. De kat neemt ze mee naar binnen, de wind ook, de bijen en wespen ook, en Ik. Word. Er. Gek. Van.

Een opluchting is dat de bloei slechts één week duurt, en ik mag hopen dat alle bomen hier unaniem besloten hebben tegelijk te gaan bloeien en dat dit dus niet de uitbundige exorbitante bloeivorm van slechts één Noorse Esdoorn is, anders bel ik milieubescherming. Ik wil beschermd worden van het milieu hier, ja!

Nouja, mocht de bloei inderdaad slechts één week duren, dan ruim je dus in ongeveer drie weken alle groene bolletjes op. Vervolgens zijn we de de gehele zomer verstoken van zonlicht door de eerdergenoemde bladeren. Maar wacht, Mike, er is meer! De boom is ook, - lief hè-, een mooie leefomgeving voor allerhande kleine vriendjes uit de natuur. Horzels, hommels, wespen, bijen, muggen, larven, rupsen - kortom, alles wat je 's avonds het liefst doodmept met een dikke van Dale vliegt vrolijk bij ons rond en vlucht, op het moment dat je het boek pakt, terug de boom in. La(r)faards.

Als de zomer op z'n retour loopt, en de herfst in aantocht is, denken de bomen: "Die mensen daar in dat huis hebben eigenlijk al veel te lang geen last meer van ons gehad". Ze beroepen vervolgens een soort algemene vergadering en besluiten hun blad te gaan laten vallen. Waar heel Hilversum eerst mag genieten van een pracht aan rood/geel getinte herfsttaferelen verkleuren onze prachtige Noorse Etterbakken binnen een week naar viezig bruin en vallen uit. De bergen blad die dit hele recalcitrante boomgedrag oplevert zijn groot, want de bomen zijn ook groot. Vorig jaar hadden we een sneeuwschuiver nodig om alles over de schutting van de buren heen te kieperen. En voordat ik commentaar krijg: de buren, die van de enorme villa, hebben een bladzuigapparaat, met zo'n Ghostbuster-kastje voor op je rug, dus die kunnen het wel hebben.

Nadat we de overgang van zomer naar herfst hebben bekroond met al deze lichamelijke inspanning blijkt natuurlijk dat onze vriendjes bomen nog één mooie iets voor ons in petto hebben, en dat is dan ook het enige wat ik echt leuk vind aan deze bomen: helicoptertjes! Ze waaieren en vliegeren langzaam naar beneden, en aangezien ik in de winter absoluut geen buitenzit-behoeftes heb die bevredigd moeten worden vind ik dat helemaal prima.
Dat je de zaadjes uit deze helicoptertjes vervolgens weer uit je plantenbakken moet vissen omdat je anders je halve tuin onder de uitspruitsels hebt zitten zodra het kwik boven de 10 graden komt is weer iets minder. Verbazingwekken trouwens dat er niks, maar dan ook nìks wil groeien hier, behalve de zaadjes van deze bomen. Het is een complot, ik weet het zeker.

Nou, dat was dus de hele cyclus die ik nu voor het eerst helemaal compleet heb meegemaakt. Het klinkt allemaal wel heel negatief, dus ik zal ook maar even vermelden dat het wel hele mooie bomen zijn, dat er veel vogels in leven (eksters, spechten, vlaamse gaaien, merels, musjes, mezen en zelfs een uiltje!), en dat ik ze natuurlijk niet weg wil hebben hier!

Excuseert u mij als ik even de kat ga ont-groenebolletjes-en.

Ter illustratie - ons zomeruitzicht:


En ons winteruitzicht:


Eigenlijk heb ik ook niks te klagen hè ;-)